Arkadaşlar, kendime yarattığım ben zamanı ile yakın zamanda Güney Afrika’ya gittim. Dünyanın ilk insanın topraklarını hissetmek, harika deneyimler, yeni insanlar, yeni öğrenmeler, farkındalıklar ve yeni ben için…

Bazen fazla iddialı, çok cesur adımlar atıyorum sonra ben de kendime ve yaşadıklarıma şaşırıp kalıyorum. Ancak en keyiflisi, deneyimlerimden öğrendiklerimle şükür halinde olmak.

Güle oynaya THY Johannesburg uçağına bindim. 10 Şubat sabahı heyecanla indim ama valizim yok. Hemen “Olan güzeldir.” dedim. Kayıp valiz raporu tuttururken Yaprak yetişti, “Bunun hediyeleri nelerdir?” dedi, içime su serpti. Valizin nerede olduğu, ne zaman geleceği belli değil. Elimdeki bagaj etiketi Ali Abukarwarsame diye birine ait ve Ali Bey’in uçağı Mogadishu’ya… İlk defa duyduğum, neresi olduğunu bile bilmediğim bir yer. Siz bilin neresi, Somali. 

Ben biraz şaşkın, biraz gergin ubere bindim. Çok sağ olsunlar, yol arkadaşlarım Yaprak ve İlhan şefkatli bir alan tuttular ve havalimanına yakın bir alışveriş merkezine gittik. Bir kadının 8 gün boyunca giyebileceği kıyafetleri 40 dakikada hiç denemeden alabileceğini bizzat biliyordum.

Kalacağımız inziva yerine vardık. Muhteşem doğaya bayıldım. Bir sonraki gün telefonlarımızı, çalışmaya adanmışlığımızdan kapatacaktık. Yani, kimse bana ulaşamayacaktı. Yeni kıyafetlerime hızla adapte oldum, keyifim yerinde. Konfor alanından çıkmak böyle bir şey Hande, diye kendimi motive ettim ancak saç fırçam, kozmetik ürünlerim de yok. Bir tur daha bu sefer otelimize yakın alışveriş merkezine gittim.

Bu nasıl bir macera, diye düşünürken kendimi farkındalıkla izliyordum.

“Dünyanın neresine giderseniz gidin yaşadığınız duruma adapte oluyorsunuz. Hiç korkmayın ve endişe etmeyin.”

Eğitimin organizasyonunu yapan sevgili Di’nin acil durumlar için verdiği telefon numarasını, havaalanında raporu tutan kişiye bildirmiştim. Dört gün geçmesine rağmen valizimden hiç haber yok. Çalışmaya katılan kadın arkadaşlarım, “Bir ihtiyacın var mı?” diye sordular. Kıyafet desteği yapmak istediler. Çok tatlılar!

Konfor alanımdan çıktım, olan güzeldir diyerek adapte oldum. Hatta yepyeni giysilerimin sembolik anlamı, yepyeni Hande ve taşıdığım yükleri, bir manada bıraktığımı farkındalıkla kavradım.
Peki bitti mi?

Asıl ders şimdi başlıyor

Beşinci gün valizimle ilgili Di’yı meşgul etmek istemiyordum. Valizimi, Johannesburg kayıp valiz ofisinden takip eden otel görevlisine sorudum. Hiçbir haber yok, dedi. Eğitim kuralları gereği telefonumu açmam, e-maillerimi kontrol etmek yasak olduğundan otel resepsiyonundaki bilgisayardan, THY linkindeki rapor numarası ile bir haber var mı diye bakmak aklıma geldi.

O esnada resepsiyonda denk geldiğim arkadaşım Ali’ye bugün annemin doğum günü otel görevlisinin telefonundan acaba anneme mesaj atsam mı diye sordum. Ali de Di’nin telefonundan annene mesaj yazabilirsin belki, diye öneride bulundu. Di’yı meşgul etmemek için vazgeçtim zaten annem telefonumun kapalı olduğunu biliyordu. Otel resepsiyon bilgisayarından THY kayıp bagaj linkinde sadece valizinizi araştırıyoruz diye yazmışlar. Üstelik telefon numarasını yanlış belirtmişler. Belki de aradılar ulaşamadılar. Hay Allah!

Otelin e-mail adresinden bir de kayıp bagaj birimine mail yazdım. Hiç olmazsa otelin mailine geri dönerler diye düşündüm. Akşam eğitime başlamadan, hoca beni dışarıya çağdı ve sordu: “What did you do wrong?” (Neyi yanlış yaptın?) Hatayı hep kendimde arayan ben otomatik olarak hata yaptığımı kabul ettim. Otel bilgisayarından THY kayıp bagaj linkini kontrol ettiğimi ve mail yazdığımı söyledim. Küçücük bir çocuk gibi hata yaptım diye de üzülüyordum.

Eğitim salonunda hoca bu sefer, “Mailleriyle oynayan kim var?” diye sordu. Rezil olma korkum kendini gösterirken elimi kaldırdım “Ben!” diye. Hoca, “Kim birisine doğum günü olduğu için anneni arayabilirsin?” diye sorduğunda Ali hemen kendini ifade edip öyle demediğini, ne dediğini söyledi. Ben, rezil olup hata yapma korkularımla ve suçluluk duygumla cebelleşirken İngilizceyi de o an tam anlayamadığım için kendimi ifade edemiyordum. Kendi gerçeğini ifade etmenin önemine her daim vurgu yapan ben, duyguların yoğunluğunda susuyordum.
Maillerimi kontrol etmediğimi ve annemi aramadığımı söyleyemedim.

Ancak farkındalıkla bakınca aslında hiçbir hata yapmadığımı gördüm. Küçük Hande’yi kalbime alıp sen hiçbir hata yapmadın diyerek duygularıma, korkularıma sahip çıkıp onları serbest bıraktım. Birinin farklı algılayıp zanlar üzerine hocaya aktarım yaptığını anlamıştım. Ona da kızmak yerine kalpten teşekkür ettim.

Bir valiz kaybının öğrettiklerine bakar mısınız? Hiçbir şey sebepsiz olmaz. Tüm bu deneyim için başta öğretmenim Vernon olmak üzere, çalışmaya katılan tüm arkadaşlarıma minnettarım. Güney Afrika’da unutulmaz bir inziva ve eğitim oldu.

Kişisel gelişim & dönüşüm yolculuğumda aldığım sayısız eğitimle kendimle çalışmaya devam. Çalışıyorsun da ne oluyor derseniz neredeyse kocaman bir kitap konusu.

Yeni kitabım ‘’Bitirme Gücün Var’’ online satışa çıktı, okuyabilirsiniz.

Unutmadan…
Valiz etiketinizi kontrol edin.
Olan güzeldir, diyerek deneyimin hediyelerine odaklanın.
Hiçbir eşyaya, kıyafete, kişiye gücünüzü vermeyin.
Duygularınıza farkındalıkla sahip çıkın. İçinizdeki küçük çocuğu daima kucaklayın.
Zanlarla hareket etmeyin.
Konfor alanından çıkmaya cesaret edin. Kendinize ‘’Ben zamanı’’ yaratın.

Peki, valizime ne oldu?

İstanbul’a döndüğüm pazartesi sabahı THY kayıp bagaj ofisine gittim. Güler yüzlü İsmail Bey, hemen kontrol etti. Valiziniz Somali’ye gönderilmiş. Oradaki ofise mail attım. Yarın sizi arayacağız, dediler. Ertesi gün valizimin fotolarını yolladı ve sonra da valizimi teslim aldım. Çözüm odaklı, güler yüzlü, işini layıkıyla yapan insanlara bayılıyorum. İsmail Tarlacı, çok teşekkür ediyorum.

Bir de pembe valizime sordum nerelere gittin, neler yaşadın diye…

©mümkün dergi

Yasal Uyarı: Yayınlanan köşe yazısı/haberin tüm hakları Yuka Ajans Yay. ve Org. Tic. Ltd. Şti.’ye aittir. Köşe yazısı/haberin tamamı ya da bir kısmı kaynak gösterilmesi ve/veya habere aktif link verilmesi halinde dahi kesinlikle kullanılamaz.
Ayrıntılar için lütfen tıklayınız.