Sosyal medyanın parlak ekranı, Elif’in yalnızlığının sessizliğiyle buluştuğu bir dünya haline gelmişti. Akşamlar, büyülü ışıkların altında geçiyor, parmaklarının arasında kayıp giden zamanın farkına varmıyordu. Bir demli çayın buğusuyla ısınan odasında, sanal dünyanın cazibesi her gün biraz daha kollarına sarılıyordu.
Elif, sosyal medya platformlarını daima bir tür kaçış olarak görmüştü. Ailesinin sıkıcı sohbetlerinden, iş yerindeki monotonluktan kaçabildiği bir vaha gibi. Bu alanda güzellik ve mutluluk başrolde, acılar ise filtreden geçip silinmiş, toz kadar bile görünmüyordu. Instagramdaki parlak fotoğraflar, Elif’in gündelik hayatının sıradanlığını katlanılmaz kılmaya başlamıştı.
“Herkes bu kadar mükemmel mi?” diye düşündü. Her açtığında daha fazla yemek videosu izliyordu. Pasta tarifleri, çikolatalı kekler, rengarenk makaronlar… Ekrandaki iştah açıcı görüntüler, Elif’in sessiz çığlıklarına bir yankı gibiydi. Zamanla, çayının yanına eklediği küçük atıştırmalıklar çoğaldı, sağlıklı besleneceğim diye yapıp yapıp yedikleri fark etmeden birikti bedeninde… Bir gün tartıya çıktığında, kendine inanamadı! Kalbindeki, hayatındaki boşluğu doldurmak için yediği her lokma, bedeninde bir iz bırakmıştı. Sosyal medyanın yaldızlı dünyası, gerçeğin ağırlığını unutturmuştu bazı anlarda ama ona da acımasızca yükler yüklemişti. Belindeki ağrı boşuna değildi!
“Hayatını değiştirmesi gerektiğini biliyordu, ama bu sefer sadece göründüğü gibi değil, hissettiği gibi yaşamak istiyordu.”
Elif, bir sabah uyandığında, aynada yüzleştiği kadına hüzünle baktı. Ekranın arkasındaki renkli dünyayla arasında köprü kuran gözleri, şimdi sadece tartının soğuk göstergesine takılı kalmıştı. Her sabah yaptığı gibi gözünü açar açmaz sosyal medyaya girememek onu mecburen gerçek hayatla baş başa bırakmıştı. Ancak o an, içindeki gücün farkına vardı.
Elif, bir süre sosyal medyadan uzaklaşmaya karar verdi. Kendi içsel yolculuğuna çıkmak için telefonunu bir kenara bıraktı. Ağaçların arasında yürüyüşler yapmaya, kendine ördüğü kozanın dışına açılmaya başladı. Gerçek dünyanın kokusunu içine çektiğinde içindeki boşluğun yalnızca yemekle değil, sevgi ve anlamla dolabileceğini anladı. Ve böylece, Elif bir kez daha doğdu. Artık sosyal medyanın parlak parıltısına değil doğanın ve kendisinin gerçek ışıltısına odaklanıyordu. Yaşadığı her an, aldığı her nefes, ona gerçekten kim olduğunu hatırlatıyordu.
Evet, kiloları verecekti, ama asıl önemli olan, ruhunun incelmesi ve kalbinin hafiflemesiydi.
©mümkün dergi
Yasal Uyarı: Yayınlanan köşe yazısı/haberin tüm hakları Yuka Ajans Yay. ve Org. Tic. Ltd. Şti.’ye aittir. Köşe yazısı/haberin tamamı ya da bir kısmı kaynak gösterilmesi ve/veya habere aktif link verilmesi halinde dahi kesinlikle kullanılamaz.
Ayrıntılar için lütfen tıklayınız.
