Saat 05:40, alarm çalmadan uyanıyorum. Şehirde her şey uykuda, ben hariç. Gözlerimi henüz açamadan başlayan akıl lunaparkımı izlemeye koyuluyorum, bu nasıl bir şey? Havada mutlak bir sessizlik var, benim zihnimde senfoniler.
Güne başlarken yaptığım seçimler tüm günün akışını değiştiriyor, buna daha önce çok şahit oldum. O anki seçim hakkımı hatırladım, gördüm ve aldım: Bugün bedenimin her zerresini hissetmeyi, sakince hareket etmeyi, zihnimin bana seslenişlerini duymayı ve onlara takılmadan devam etmeyi, neşeyi, kolaylığı seçiyorum.
Saat 05:42
Kalkıp yüzümü yıkıyorum, sabah rutinlerimi bir bir yapıyorum uzunca. Ben hiç sabah kahvesi içmem, o sabah içesim tutuyor. Demlenmesini beklerken ne kadar sabırsızlandığımı fark ediyorum, neden ki? Nereye yetişiyorum? Aslında en doğru soru şu: Ben neden kaçıyorum?
Yine bir seçim anı geldi çattı: Kahvenin aşağı inen damlacıklarını seyre dalmaya başladım. Ruhumdan geçenleri o sırada kahve damlacıklarıyla birlikte izliyoruz, aslında huzursuzluğuma ne çok tutunmuşum ne de çok kimliğime dönüşmüş hayatta bir şeylerin ters gidesi olmasından aldığım güç.
Saat 05:46
Kahve demlendi, oturdum koltuğa gökyüzünü izlerken kahvemi yudumluyorum. Mis gibi bir kokusu var, ilk defa kokusu çarpıyor yüzüme: Çikolata, orman meyveleri, biraz da karamel mi acaba? Tatlarını teker teker hissediyorum damağımda, burnumda… Gördüğümü zannettiğim şeylerin içinde ne çok nota var; temas ettiğim her şeyin tüm katmanlarını görmeyi seçseydim acaba herhangi bir kahve ya da salt bir olay olmaktan çıkar mıydı hepsi benim için? Aaa, gökyüzündeki şu bulut nasıl da hareket ediyor, file mi dönüştü o? Bana fısıldadıklarını duymayı seçiyorum. “Görünenin ötesinde görülmeyeni gördüğünde ruhun gözü açılır”.
Saat 05:51
Uzun uzadıya bugün ne giysem diye düşünüyorum dolabın karşısına geçip, çikolatalı orman meyveli tatlardaki kahvem eşlikçi. Etek giyseeeem, ya onunla da bu olmaz ki, hem hava serin ve ben üşümek istemiyorum, dur ben iyisi mi pantolon giyeyim; dene, çıkar, yok olmadı…bir dakika: Bedenimdeyim. Bedenimi hissediyorum, şu an buradayım, bir dolu kıyafetim var, ne kadar da güzel renkler, desenler seçmişim, teşekkür ederim kendim. Mavi kot ve üstüne mavi sıcacık kazağım, hoş geldiniz. Dolaptan alırken kıyafetlerimi, seviyorum onları, dokularını hissetmeyi ve bugün bana eşlik edecekleri için onlara teşekkür etmeyi seçiyorum. O an havadaki sessizlik daha da derinleşiyor, kalp atışlarımın ritmini duyuyorum. Ne şahane şey! Mutlulukla giyiniyorum.
Saat 05:54
Bu sabah ne çok şey hallettim ne de çok şey yaptım ya, aferin bana. Herhalde 1 saattir dolanıp duruyorum, hemen yola koyulup ofise yetişmem lazım. Dur bakayım, kaç dakika geçti?
14 dakika… 14 dakika mı? Yok artık. Gerçekten 14 mü? O an müthiş bir hakikatle karşılaşıyorum. Acelenin olduğu yerde çok şeyi kısa zamanda yaptığımı zannedip aslında hiçbirini hiç yapmadığımı, olanla birlikte yürümeyi ve ondan keyif almayı seçtiğimde zamandan özgürleşip ne çok şey yaptığımı görüyorum.
Hayatın sunduğu ve cepte gördüğüm her şeye samimi bir şekilde temas etmeyi seçtiğimde zamanı büküyorum. Artık biliyorum.
Pırıl Sahil Tekin
Kendini bildiğinden beri yazıyor, yazarken onun için her şey duruyor. Bilinmeyene olan koca bir merakla büyüdü, bir yandan da bilinmeyenden hep korktu. Büyürken korku denen şeyin korkulandan daha fena bir şey olduğunu fark edince rahatladı; yoluna korkmaya, korkuya rağmen yürümeye, büyümeye devam ediyor. Kalbinden geçenleri paylaşmaya niyet ediyor.
©mümkün dergi
Yasal Uyarı: Yayınlanan köşe yazısı/haberin tüm hakları Yuka Ajans Yay. ve Org. Tic. Ltd. Şti.’ye aittir. Köşe yazısı/haberin tamamı ya da bir kısmı kaynak gösterilmesi ve/veya habere aktif link verilmesi halinde dahi kesinlikle kullanılamaz.
Ayrıntılar için lütfen tıklayınız.
